Prea mult

Prea mult am fost plecată din mine

             şi-am stat cu braţe-ncrucişate!

Prea mult am aşteptat

cu mîna întinsă către vremuri!

şi am crezut

        că toate se vor împlini de la sine.

Prea mult lăsat-am şi natura să cugete

                                        în lipsa mea!

Şi cînd m-am hotărît să fac ceva

sălciile mele erau mult prea golaşe,

iar cîntul păsărilor se amestecase

cu zgomotul prăpăstiilor,

sîngele muzicii era supt de tăuni,

iar sufletul meu era strivit

                              sub copite de taur.

  

Dorinţă

Aş vrea să dorm

ca umbra de iubire să mă-atingă-n somn.

Aş vrea dorm ca să mai uit:

că nu a fost iubire

şi nu a fost nici somn.

Aş vrea s-adorm,

pe lacrimile tale,

ce sunt doar o părere de pace şi risipă.

Şi aş mai vrea...

o clipă doar 

să pot visa

pe creştetul pămîntului,

         pe creştetul cerului,

                pe sufletul tău.

AŞTEPTÂND PRIMĂVARA

Îngăduie să crească o nouă taină

peste cuvintele semănate-n

ţărână!

Lasă iarna să le spulbere

în lumina-ngheţată

şi să le-ngroape

în înţelepciunea pământului,

aşteptând o primăvară

ce va să vină !?!?

CĂUTĂRI

Caut... şi nu ştiu ce caut !

caut un ciob din inima spartă 

de lacrimi,

un ram înflorit,

un ţărm fără talazuri,

o sărutare de vânt!

Caut fântâna sărutului

din răsăritul albastru

în respiraţia 

dintre tine şi mine…

Caut... şi nu ştiu ce caut,

dar… caut !

DESCÂNTEC

Eu sunt doar un vaier

şi-un cânt aiurit…

dar

ca pasărea am cântat,

ca iarba am crescut,

ca ploile m-am risipit

pe pământ nisipos,

ca soarele am luminat

pentru o inimă stearpă,

ca descântec m-am subţiat

în miresme de vară

aromindu-mă-n cântec de leagăn,

balsam pentru rănile tale.

ATE QË S’E DIJE

Të thoja një herë se jam gur;

Ajo që s’e dije... ishte

Se çdo gur ka përjetuar gjumin e gurit

Dhe ka parë siç shoh dhe unë

Përmes gjumit të dheut,

Përmes gjumit të ajrit,

Përmes gjumit të ujit,

Përmes gjumit të trupit.

Vetëm vallen e pakryer të dritës

Nuk arrita ta shoh...

Ngase – drita –

Drita nuk dremit asnjëherë!

Dhe atëherë u ktheva

Në gjumin e gurit e në mua,

Në harresë dhe në përkujtim,

Duke u fshehur në mes të pyllit

Ku sytë që shikojnë

Nuk mund të depërtojnë!

Në harresë dhe në përkujtim,

Duke u fshehur në mes të pyllit

Ku sytë që shikojnë

Nuk mund të depërtojnë!

ASKUSH NUK SHEH

Dashuria ka rënë padukshmërisht

Në thellësinë e një humnere reshë –

Mu atje – ku sytë e pulëbardhave

Notojnë të lodhura në fundalin e furtunës

Ndërsa klithja e tyre përzjehet

Me fërshëllimën e erës.

Dhe askush nuk sheh,

Askush nuk ndjen

Se i mungon diçka!

Por kush mund të shohë?!...

Kur sytë tanë verbërohen

Nga fësrshëllima e erës

Kur sytë e të verbërve

Janë zogj të vdekur

Të hedhura në shkretëtirën e pyllit?

Dhe sytë e qelqit ndjekin fluturimin e vapës

Që shuhet padyshim

Ndërmjet qepallave të lëshuara

të harresës së të afërmëve?!

FJALË

Fjalë të hedhura, të humbura, të heshtura,

Të mbetura të pathëna,

Të gjitha i kam vjelur

Dhe i kam shpërlarë me vesën e diellit.

I kam shtruar mbi rrapëllimat e shiut

Dhe i kam ngulur në det,

Prej nga vala do ti sjellë te këmbët e tua.

Mos u përkul!

Unë kam mbyllur dikurë valën në duar

Dhe kam mbëltuar fije kullose

Mbi kreshtat e universit

Dhe kam parë:

Përsipër...

Përposhtë...

Ku asgjëja e bën shtrojën.

  

 traducere în l. albaneză de Baki Ymeri

ÎN ŢARA ÎN CARE-AM PLECAT

În ţara în care-am plecat,

nu mai sunt vise şi nici amintiri,

sunt doar tăceri ascuţite,

tăceri văduvite.

În ţara în care-am plecat

nicio pasăre nu mai cântă,

cad numai frunze

pe schelete de arbori,

peste cutremurate izvoare

ce au uitat să mai curgă.

În ţara în care-am plecat

nimic nu mai este

din nimicul ce-a fost !