DARUL IUBIRII /DHURATA
E DASHURISË
Poeme/Poema
selecţie din vol.
româno-albanez
(în tălmăcirea poetului şi
traducătorului /Përktheu nga
rumanishtja:
Baki Ymeri)
ZËRI I SIRENAVE
Jam vërshimi dhe përkëdhelja e
valëve
Që vdesin në rërën e nxehtë
Jam zëri i sirenave
Që vjen nga tejlargësitë tua
Përse ke frikë të prekish këtë
det
Të përmbushur me mistere të
valëzuara
Që thërmohen në brigje
Për të vajtur më tej
Zëre së paku këtë valë
Që vjen drejt teje
Dhe shtrëngoje
Duke e shtrënguar në duart tua.
ZVONUL SIRENELOR
Sunt năvala şi mângâierea
valurilor
ce mor în nisipul fierbinte.
Sunt zvonul sirenelor
ce vine de prea departe de
tine.
De ce ţi-e frică să atingi
această mare?
prea plină de mistere
unduitoare,
ce se sfarmă de maluri,
pentru a pleca mai departe?
Prinde măcar acest val
ce vine spre tine!
Şi strânge-l,
strânge-l în mâinile tale!
ATE QË S’E DIJE
Të thoja një herë se jam gur;
Ajo që s’e dije... ishte
Se çdo gur ka përjetuar gjumin
e gurit
Dhe ka parë siç shoh dhe unë
Përmes gjumit të dheut,
Përmes gjumit të ajrit,
Përmes gjumit të ujit,
Përmes gjumit të trupit.
Vetëm vallen e pakryer të
dritës
Nuk arrita ta shoh...
Ngase – drita –
Drita nuk dremit asnjëherë!
Dhe atëherë u ktheva
Në gjumin e gurit e në mua,
Në harresë dhe në përkujtim,
Duke u fshehur në mes të pyllit
Ku sytë që shikojnë
Nuk mund të depërtojnë!
CEEA CE NU ŞTIAI...
Îţi spuneam odată că sunt piatră
ceea ce nu ştiai...
era că fiecare piatră a trăit
somnul pietrei
şi a văzut, cum văd şi eu,
prin somnul pământului,
prin somnul aerului,
prin somnul apei,
prin somnul trupului…
Numai nesfârşitul dans al
luminii
n-am reuşit să-l văd... pentru
că... lumina,
lumina nu doarme niciodată!
Şi-atunci...m-am întors
în somnul pietrei şi-n mine,
în uitare şi-n aduceri-aminte,
ascunzându-mă în miezul
muntelui
unde ochii ce privesc,
nu pot pătrunde!
ASKUSH NUK SHEH
Dashuria ka rënë padukshmërisht
Në thellësinë e një humnere
reshë –
Mu atje – ku sytë e
pulëbardhave
Notojnë të lodhura në fundalin
e furtunës
Ndërsa klithja e tyre përzjehet
Me fërshëllimën e erës.
Dhe askush nuk sheh,
Askush nuk ndjen
Se i mungon diçka!
Por kush mund të shohë?!...
Kur sytë tanë verbërohen
Nga fësrshëllima e erës
Kur sytë e të verbërve
Janë zogj të vdekur
Të hedhura në shkretëtirën e
pyllit?
Dhe sytë e qelqit ndjekin
fluturimin e vapës
Që shuhet padyshim
Ndërmjet qepallave të lëshuara
të harresës së të afërmëve?!
NIMENI NU VEDE
Iubirea a căzut pe nevăzute
în adâncul unei prăpăstii de
nori – tocmai acolo...
unde ochii pescăruşilor plutesc
obosiţi
pe fundalul furtunii,
iar ţipătul lor se cufundă în
vuietul vântului.
Şi nimeni nu vede,
nimeni nu simte
că-i lipseşte ceva!
Dar cine mai poate vedea?!...
când ochii noştri orbesc
de vuietul vântului,
când ochii orbilor
sunt păsări moarte
aruncate-n pustiul de munte?
şi ochi de sticlă urmăresc
zborul văpăii
care nebănuit se stinge
printre genele coborâte ale
uitării
de semeni.
FJALË
Fjalë të hedhura, të humbura, të heshtura,
Të mbetura të pathëna,
Të gjitha i kam vjelur
Dhe i kam shpërlarë me vesën e
diellit.
I kam shtruar mbi rrapëllimat e
shiut
Dhe i kam ngulur në det,
Prej nga vala do ti sjellë te
këmbët e tua.
Mos u përkul!
Unë kam mbyllur dikurë valën në
duar
Dhe kam mbëltuar fije kullose
Mbi kreshtat e universit
Dhe kam parë:
Përsipër...
Përposhtë...
Ku asgjëja e bën shtrojën.
CUVINTE
Cuvinte aruncate, pierdute, tăcute,
rămase nespuse,
pe toate le-am cules
şi le-am spălat cu
rouă-de-soare.
Le-am presărat pe ropotul ploii
şi le-am înfipt în mare,
de unde valul le va aduce la
picioarele tale.
Să nu te apleci!
Eu am închis odată valul în
mâini
şi-am presărat fire de iarbă
pe creştetul universului
şi-am văzut:
Deasupra...
Dedesubt...
Nimicul îşi face culcuş.
KTHIM
I kam shtruar tërë vitet
Mbi petale të buta
Ngadalë të mi shpërlajnë
mëkatet
Mbi të cilat, pa mbarim,
Do të kalojnë çastet
E shpërthyera
Nga shkëlqimi i luciferëve
Të kthyer
Në mëngjezin e fjalës.
ÎNTOARCERE
Ai băut din izvorul uitării
crezând c-ai să scapi de
tainele
şi tainiţele memoriei
fără să-ţi pese de
vârtejul-destinului
ce duce spre cer şi-ţi conduce
eterna întoarcere,
naştere
şi renaştere,
până la iertarea păcatelor.
NJË ZEMËR PA FSHEHTËSIRA
I varrosa duart në qiell
Duke i ngulfatur
Në dhe
Në gurë
E në glinë
Kahmos kam shëtitur
Dhe kam kërkuar
Një zemër pa fshehtësi
Që do të mund ta mbaja në dorë.
O INIMĂ FĂRĂ ASCUNZIŞURI
Mi-am îngropat mâinile în cer
le-am înfipt
în pământ,
în piatră
şi-n lut…
Peste tot am umblat
şi am căutat
o inimă fără ascunzişuri
pe care s-o pot ţine în mâini.
URA DERI NË QIELL
Shikoj me qëndresë
Këto forma-informe
Si lutje lulesh pa emër
Që fshihen
Mes misterit dhe konkretes
Mes jetës dhe vdekjes...
Dhe e zë ylberin
Atëherë kur pin ujë
Nga shpirti im
Urën duke ma bërë deri në
qiell.
PUNTE PÂNĂ LA CER
Privesc stăruitor
aceste forme-informe,
ca ruga atîtor flori fără nume,
ce se ascund
între mister şi concret,
între viaţă şi moarte,
şi prind curcubeul
atunci când bea apă
din sufletul meu
punte făcându-mă până la cer.
GRAFIKA E QIELLIT TËND
Mbi grafikën e qiellit tënd dikush
E ka fshirë emrin tim, pa
dashur
Dhe atje
Ka mbetur vetëm hija e
iluzionit
Që digjet në titërime të
ndërdukshme
Nëpër labirintin kaotik
Atje ku memorja e shiut
Shpalon mëkatet e njerëzimit.
GRAFICA CERULUI TĂU
Pe grafica cerului tău cineva
a şters numele meu fără voie.
Şi-acolo... a rămas
doar umbra iluziei
ce arde în pâlpâiri întrezărite
prin labirintul haotic
în care memoria ploii
dezveleşte păcatele omenirii.
protejat copyro/ Viorela Codreanu Tiron
