DARUL IUBIRII /DHURATA E DASHURISË
Poeme/Poema

selecţie din vol. româno-albanez

(în tălmăcirea poetului şi traducătorului /Përktheu nga rumanishtja:

Baki Ymeri)

ZËRI I SIRENAVE

Jam vërshimi dhe përkëdhelja e valëve

Që vdesin në rërën e nxehtë

Jam zëri i sirenave

Që vjen nga tejlargësitë tua

Përse ke frikë të prekish këtë det

Të përmbushur me mistere të valëzuara

Që thërmohen në brigje

Për të vajtur më tej

Zëre së paku këtë valë

Që vjen drejt teje

Dhe shtrëngoje

Duke e shtrënguar në duart tua.

ZVONUL SIRENELOR

Sunt năvala şi mângâierea valurilor

ce mor în nisipul fierbinte.

Sunt zvonul sirenelor

ce vine de prea departe de tine.

De ce ţi-e frică să atingi această mare?

prea plină de mistere unduitoare,

ce se sfarmă de maluri,

pentru a pleca mai departe?

Prinde măcar acest val

ce vine spre tine!

Şi strânge-l,

strânge-l în mâinile tale!

ATE QË S’E DIJE 

Të thoja një herë se jam gur;

Ajo që s’e dije... ishte

Se çdo gur ka përjetuar gjumin e gurit

Dhe ka parë siç shoh dhe unë

Përmes gjumit të dheut,

Përmes gjumit të ajrit,

Përmes gjumit të ujit,

Përmes gjumit të trupit.

Vetëm vallen e pakryer të dritës

Nuk arrita ta shoh...

Ngase – drita –

Drita nuk dremit asnjëherë!

Dhe atëherë u ktheva

Në gjumin e gurit e në mua,

Në harresë dhe në përkujtim,

Duke u fshehur në mes të pyllit

Ku sytë që shikojnë

Nuk mund të depërtojnë!

CEEA CE NU ŞTIAI...

Îţi spuneam odată că sunt piatră

ceea ce nu ştiai...

era că fiecare piatră a trăit

somnul pietrei

şi a văzut, cum văd şi eu,

prin somnul pământului,

prin somnul aerului,

prin somnul apei,

prin somnul trupului…

Numai nesfârşitul dans al luminii

n-am reuşit să-l văd... pentru că... lumina,

lumina nu doarme niciodată!

Şi-atunci...m-am întors

în somnul pietrei şi-n mine,

în uitare şi-n aduceri-aminte,

ascunzându-mă în miezul muntelui

unde ochii ce privesc,

nu pot pătrunde!

ASKUSH NUK SHEH 

Dashuria ka rënë padukshmërisht

Në thellësinë e një humnere reshë –

Mu atje – ku sytë e pulëbardhave

Notojnë të lodhura në fundalin e furtunës

Ndërsa klithja e tyre përzjehet

Me fërshëllimën e erës.

Dhe askush nuk sheh,

Askush nuk ndjen

Se i mungon diçka!

Por kush mund të shohë?!...

Kur sytë tanë verbërohen

Nga fësrshëllima e erës

Kur sytë e të verbërve

Janë zogj të vdekur

Të hedhura në shkretëtirën e pyllit?

Dhe sytë e qelqit ndjekin fluturimin e vapës

Që shuhet padyshim

Ndërmjet qepallave të lëshuara

të harresës së të afërmëve?!

NIMENI NU VEDE

Iubirea a căzut pe nevăzute

în adâncul unei prăpăstii de nori – tocmai acolo...

unde ochii pescăruşilor plutesc obosiţi

pe fundalul furtunii,

iar ţipătul lor se cufundă în vuietul vântului.

Şi nimeni nu vede,

nimeni nu simte

că-i lipseşte ceva!

Dar cine mai poate vedea?!...

când ochii noştri orbesc

de vuietul vântului,

când ochii orbilor

sunt păsări moarte

aruncate-n pustiul de munte?

şi ochi de sticlă urmăresc zborul văpăii

care nebănuit se stinge

printre genele coborâte ale uitării

de semeni.

FJALË 

Fjalë të hedhura, të humbura, të heshtura,

Të mbetura të pathëna,

Të gjitha i kam vjelur

Dhe i kam shpërlarë me vesën e diellit.

I kam shtruar mbi rrapëllimat e shiut

Dhe i kam ngulur në det,

Prej nga vala do ti sjellë te këmbët e tua.

Mos u përkul!

Unë kam mbyllur dikurë valën në duar

Dhe kam mbëltuar fije kullose

Mbi kreshtat e universit

Dhe kam parë:

Përsipër...

Përposhtë...

Ku asgjëja e bën shtrojën.

CUVINTE

Cuvinte aruncate, pierdute, tăcute,

rămase nespuse,

pe toate le-am cules

şi le-am spălat cu rouă-de-soare.

Le-am presărat pe ropotul ploii

şi le-am înfipt în mare,

de unde valul le va aduce la picioarele tale.

Să nu te apleci!

Eu am închis odată valul în mâini

şi-am presărat fire de iarbă

pe creştetul universului

şi-am văzut:

Deasupra...

Dedesubt...

Nimicul îşi face culcuş.

KTHIM

I kam shtruar tërë vitet

Mbi petale të buta

Ngadalë të mi shpërlajnë mëkatet

Mbi të cilat, pa mbarim,

Do të kalojnë çastet

E shpërthyera

Nga shkëlqimi i luciferëve

Të kthyer

Në mëngjezin e fjalës.

ÎNTOARCERE

Ai băut din izvorul uitării

crezând c-ai să scapi de tainele

şi tainiţele memoriei

fără să-ţi pese de vârtejul-destinului

ce duce spre cer şi-ţi conduce

eterna întoarcere,

naştere

şi renaştere,

până la iertarea păcatelor.

NJË ZEMËR PA FSHEHTËSIRA

I varrosa duart në qiell

Duke i ngulfatur

Në dhe

Në gurë

E në glinë

Kahmos kam shëtitur

Dhe kam kërkuar

Një zemër pa fshehtësi

Që do të mund ta mbaja në dorë.

O INIMĂ FĂRĂ ASCUNZIŞURI

Mi-am îngropat mâinile în cer

le-am înfipt

în pământ,

în piatră

şi-n lut…

Peste tot am umblat

şi am căutat

o inimă fără ascunzişuri

pe care s-o pot ţine în mâini.

URA DERI NË QIELL

Shikoj me qëndresë

Këto forma-informe

Si lutje lulesh pa emër

Që fshihen

Mes misterit dhe konkretes

Mes jetës dhe vdekjes...

Dhe e zë ylberin

Atëherë kur pin ujë

Nga shpirti im

Urën duke ma bërë deri në qiell.

PUNTE PÂNĂ LA CER

Privesc stăruitor

aceste forme-informe,

ca ruga atîtor flori fără nume,

ce se ascund

între mister şi concret,

între viaţă şi moarte,

şi prind curcubeul

atunci când bea apă

din sufletul meu

punte făcându-mă până la cer.

GRAFIKA E QIELLIT TËND

Mbi grafikën e qiellit tënd dikush

E ka fshirë emrin tim, pa dashur

Dhe atje

Ka mbetur vetëm hija e iluzionit

Që digjet në titërime të ndërdukshme

Nëpër labirintin kaotik

Atje ku memorja e shiut

Shpalon mëkatet e njerëzimit.

GRAFICA CERULUI TĂU

Pe grafica cerului tău cineva

a şters numele meu fără voie.

Şi-acolo... a rămas

doar umbra iluziei

ce arde în pâlpâiri întrezărite

prin labirintul haotic

în care memoria ploii

dezveleşte păcatele omenirii.

protejat copyro/ Viorela Codreanu Tiron